Pura Vida (deel 2)

Even kijken, ik was gebleven bij Monteverde. De tweede dag in Monteverde begon niet met aapjes kijken, maar zelf als aap tussen de bomen slingeren: de canopy tour! Het idee is heel simpel: Je glijdt via stalen kabels van boomtop naar boomtop over/door de jungle. Minder geschikt voor mensen met hoogtevrees aangezien je soms wel 70 meter boven de grond hangt… We werden in een soort gordel gehesen die stevig werd aangesnoerd. Volgens de mannen waren de vrouwen vandaag duidelijk in beter af: Borsten die de borstgordel beter op de plek hielden en geen ballen die afgeknepen werden. Zo zie je maar, op onverwachte momenten heeft vrouw zijn toch zo z’n voordelen! Compleet met helm en handschoenen (om mee te remmen) zagen we er allemaal best grappig uit. Jammer dat we geen fotocamera mee konden nemen. Na een korte uitleg konden we beginnen. Je ‘zit’ eigenlijk in je gordel en je houdt je vast aan de kabel en hangend aan de kabel glij je van het ene platform naar de andere. De eerste was maar kort om even te wennen en aan te voelen hoe je moet remmen, maar daarna waren er een paar hele lange (tot 720 meter lang!), snelle en hoge kabels. Bij een hele lange en hoge kabel konden we de ‘superman’ doen: je hangt dan aan je rug en met je armen en benen opzij en naar achteren ‘vlieg’ je eigenlijk over het nevelwoud. Wat een geweldig uitzicht, echt genieten! (en tegelijkertijd hoop je maar dat de gids je aan het eind op tijd afremt omdat je dat nu zelf niet kan…). Na even getwijfeld te hebben of we het wel durfden hebben we als afsluiting toch de Tarzan swing gedaan, best dapper, al zeg ik het zelf. Het is een brug die halverwege ineens stopt. Vanaf daar wordt je met je gordel aan een touw vastgemaakt en stort je in een vrije val met een noodvaart 30 meter naar beneden….totdat je vlak boven de grond bent en hang je ineens weer aan je gordel en zwaai je heen en weer. Het heen en weer zwaaien is leuk, de vrije val zelf is verschrikkelijk… Maar toch blij dat we het gedaan hebben en de canopy tour was verder echt fantastisch. En we hadden nog niet genoeg van hoogtes, ’s middags gingen we de hanging bridges walk doen. Een mooie wandeling door het schitterende nevelwoud waarbij we soms letterlijk door de boomtoppen liepen. De langste brug was 170 meter lang en hing 60 meter boven de grond. Helaas was het nevelwoud zo dicht dat we niet veel dieren hebben gezien. De oogst na bijna 2 uur lopen was een handvol vogels en vlinders en natuurlijk insecten. En dat terwijl een aantal minder actieve groepsgenoten gewoon een neusbeer langs zagen lopen toen ze op de bus aan het wachten waren… Verder ook nog naar de kolibri-tuin geweest, dat zijn echt zulke leuke beestjes! Maar het is wel een hele sport om ze goed op de foto te krijgen, want ze zijn echt enorm snel.

Na het relatief koele Monteverde (toch altijd nog zo’n 20 graden overigens) was het tijd voor echte warmte en… zeer veel muggen en sandfly’s in Rincon de la Vieja. Na de zeer actieve dag van gisteren en een ochtend in de bus doorgebracht te hebben, genoten we van een relaxte vrije middag in de prachtige lodge. Gezellig met een biertje in het zwembad hangen of een rustig wat lezen. De volgende ochtend was het weer tijd om wat te doen. Met Davor als gids gingen we een pittige wandeling maken door het droog tropisch woud in het Nationaal Park Rincon de la Vieja. We waren als een van de eerste groepen in het park, dus het was nog lekker rustig. Bij de ingang vertelde Davor het een en ander over het park en liep Jurgen naar de wc, opende de deur en inspecteerde eerst even het hokje voordat hij naar binnen stapte. Gelukkig maar, want wat is dat voor ding daar voor de deur op de grond…. Als Jurgen gewoon zonder erop te letten de wc binnen was gelopen was hij er bovenop gaan staan… ‘Davor, een slang in de wc!” Er leven diverse (zeer) giftige slangen in Costa Rica en een daarvan had de wc boven het bos verkozen als overnachtingsplek. Samen met een zojuist gearriveerde andere gids verwijderde Davor de slang uit het hokje en gelukkig waren er geen ongelukken gebeurd. Dat was toch wel een onverwacht begin van onze wandeling door het vulkanische gebied met veel thermische activiteit. Overheersende zwaveldampen, hete stoom en borrelende bronnen lieten zich gelukkig niet wegjagen door de tientallen Amerikaanse schoolkinderen die inmiddels gearriveerd waren. Dieren zagen we echter niet meer, behalve uiteraard vele insecten (het is gewoon opletten om de blaadjesoptochten van de bladsnijdermieren te ontwijken) en een agouti (een soort reuzecavia). We besloten een modderbad maar even uit te stellen gezien het feit dat de aanwezige modder behoorlijk bubbelde en dampte… Jammer dat het bos rood kleurde van de shirts van de schoolkinderen, maar het was een mooie wandeling waarbij we aardig wat calorieën verbrand hebben met geklim en geklauter over smalle modderpaadjes en waarbij we diverse beekje over moesten steken over boomstammen of stenen.

Daarna hadden we weer een vrije middag en aan het eind van de middag besloten Jolanda, Jurgen en ik om nog ‘even naar de rivier te lopen’ die vlak langs de lodge stroomt. Op onze slippers, want ‘even naar de rivier’ is heel wat anders dan een wandeling door de jungle. Maar eenmaal bij de rivier hoorden we een gebrul dat we inmiddels herkenden: apen! Het gebrul van brulapen is in dicht bos op 1 km afstand te horen en in open veld zelf op 5 km afstand (ze heten niet voor niets brul-apen), maar deze klonken wel erg dichtbij en bovendien leek het wel een ander geluid dan de brulapen die we tot nu toe gehoord hadden! Die zwarte vlekken aan de overkant van de rivier, zouden dat ze zijn? Hee, ze lijken wel echt te slingeren, misschien zijn het wel slingerapen! En laat er een paar honderd meter verderop nou net een hangbrug over de rivier zijn…. En zo kwam het dat we net als op dag 2 toch op onze slippers door het bos en veld liepen op een akelig smal paadje, van harte hopend dat er geen slangen of andere enge prikbeesten op zouden duiken, op zoek naar de slingerapen. De slangen lieten zich gelukkig niet zien, maar het was al weer even geleden dat we DEET gesmeerd hadden en dat was te merken… Een enorme zwerm muggen om ons heen die wel trek hadden in wat mensenbloed. Jurgen werd aardig gespaard, maar Jolanda en ik liepen rond te springen alsof we zelf apen waren. De apen waar we naar op zoek waren, waren inmiddels heel stil boven in een boom gaan zitten om zelf lekker aapjes te kunnen kijken… naar ons dus. Jolanda en ik hadden inmiddels al bijna bloedarmoede door alle muggenbeten, maar Jurgen gaf niet op voordat hij de apen gevonden had en uiteindelijk ontdekten we de 2 apen. Ze leken een wat lichtere kleur te hebben dan de brulapen die we in Sarapiqui hadden gezien, dus we waren er van overtuigd dat dit geen brulapen waren maar dat we slingerapen gevonden hadden! Snel terug naar de lodge en de anderen jaloers maken… totdat we Davor nog wat details over slingerapen vroegen en hij zei dat slingerapen een hoog geluid maken….Hmm, hoewel we graag zouden willen, konden we het geluid dat we hoorden toch echt niet hoog noemen…. Tja, een illusie armer (waarschijnlijk waren het dus toch gewoon brulapen), maar wel een hoop muggenbulten rijker!

Het einde komt helaas in zicht! We laten de jungle achter ons en gaan naar Samara, waar we nog 3 dagen aan het strand verblijven voordat we weer terug moeten naar San Jose. In Samara was het heerlijk genieten en relaxen. Overigens kun je daar ook nog heel druk mee zijn: Ontbijten, naar het strand, in zee zwemmen/dobberen, lezen/kletsen/slapen op de strandbedden onder de palmbomen omdat de Costa Ricaanse zon toch echt veel te fel is voor onze Hollandse velletjes, lekker lunchen, terug naar het hotel om dan nog wat te zwemmen en te hangen in het zwembad en bubbelbad, ondertussen gezellig kletsen en bedenken wat we vanavond willen eten. Dan douchen en wat rond hangen. Vervolgens uiteraard weer eten en de dag afsluiten met een cocktail op het strand. Zwaar leven hoor!

Vooral de laatste paar dagen in Samara, maar eigenlijk overal hebben we heerlijk kunnen eten. En vooral ook heel veel, ik ben dan ook de nodige kilo’s aangekomen helaas! Bij het ontbijt was er altijd lekker veel vers fruit en daarnaast pannekoekjes, toast, Gallo Pinto (rijst met bonen. Ja het klinkt afschuwelijk, maar ook tot onze eigen verbazing is het best goed te eten) en scrambled eggs, meestal in buffetvorm. Als lunch alleen even een broodje eten is er niet bij. Zelfs als je alleen een simpele sandwich besteld, krijg je er een enorm bord patat bij, en ook de salades zijn dubbel zo groot als in Nederland. De hoeveelheden zijn duidelijk afgestemd om de Amerikaanse toerist! We waren blij toen we een keer op de menukaart zagen dat we konden kiezen voor een halve portie. Maar zelfs dat was nog te veel! Het smaakt echter allemaal zo goed dat we elke keer eigenlijk weer teveel eten. Datzelfde geldt eigenlijk ook voor het avondeten. Grote porties, maar heel lekker eten. Ik heb tijdens deze vakantie een aantal van de lekkerste pasta’s ooit gegeten, gewoon verrukkelijk. Zoals altijd op vakantie zijn er altijd wel een paar rampmaaltijden bij, hoewel die verrassend spaarzaam waren tijdens deze vakantie. Een reisgenoot kreeg zijn bestelde spaghetti bolognes als een soort soep opgediend: blijkbaar waren ze vergeten de spaghetti af te gieten! Verder beviel de witte patat die bij een lodge geserveerd werd ook niet goed en Jurgen was erg dapper door een keer spaghetti met zeevruchten te bestellen, terwijl hij daar eigenlijk niet zo erg van houdt. Onder het motto ‘je moet alles een keer geprobeerd hebben’ ging hij vol goede moed aan de slag met de tentakels (incl. zuignappen), mini octopussen en nog tal van ondefinieerbare zaken die in zijn spaghetti te vinden waren. De volgende dag heeft hij toch maar weer iets anders besteld.
Overigens zorgde het eten af en toe ook wel voor lachsalvo’s. Met name ikzelf was de pineut. Het was uiteindelijk zelfs aan te raden om niet hetzelfde als mij te bestellen…. In een restaurant in Costa Rica krijgt niet iedereen tegelijk zijn bord, maar ik heb wel een paar keer in m’n eentje moeten eten terwijl de rest het al op had! Een keer waren ze mijn bord lasagne gewoon vergeten klaar te maken en een paar keer hadden ze het gerecht dat ik wilde niet. Een keer kwamen ze zeggen dat de salade die ik besteld had er niet was, terwijl de helft van de groep zijn maaltijd al op had, haha! Ach, op vakantie in Costa Rica kun je alleen maar lachen om dit soort dingen. Bovendien was het eten over het algemeen zo ontzettend lekker dat we in Samara overwogen om over te gaan om 4 maaltijden per dag, om er nog meer van te kunnen genieten, haha. Toch maar niet gedaan hoor, het ging al hard genoeg met de kilo’s!

Het was echter niet alleen maar luieren in Samara, we hebben daar ook nog een zeer avontuurlijke excursie gedaan, een turtle tour. ’s Avonds werden we opgehaald bij het hotel om vervolgens in een oude hobbelbus door bergweggetjes heen te crossen, waardoor iedereen, in meer of mindere mate wagenziek, erg blij was dat we er na een uur eindelijk uit mochten. Helaas was het onderweg begonnen met regenen en onweren en dat werd alleen maar erger. Maar, les 1, we hadden een poncho bij ons (al regende het zo hard dat we alsnog nat werden, maar het gaat om het idee)! Ongeveer met z’n 10en gingen we met een gids het strand op. Alleen de gids had een zaklamp met rood licht (daar schrikken de schildpadden niet van), verder was het echt stikdonker. Af en toe werd het strand echter fel verlicht door de bliksem. Ons niet echt veilig voelend, maar er vanuit gaande dat een gids weet wat hij doet, liepen we wel een half uur over het strand zonder dat we ook maar iets zagen dat op een schildpad leek. Toen kwamen we bij een flinke waterstroom die vanuit de heuvel over het strand naar de zee liep en inmiddels een aardige rivier vormde. Onze gids wilde daar met ons doorheen, maar dat vonden wij een iets minder goed idee. Uiteindelijk is de gids er alleen doorgegaan en hij zou kijken of er aan de andere kant van de waterstroom schildpadden waren. Hij zou dan 3 keer seinen met z’n lamp. Toen de gids weg was en wij als zielige hoopje verregende toeristen in het pikdonker op een verlaten strand in de onweer stonden, vonden zelfs de stoere mannen het niet zo grappig meer. “kunnen we niet beter teruggaan?””Ja, liever wel, maar het is pikdonker, we hebben geen lamp, en we weten niet waar we heen moeten…” “Zie ik daar de gids seinen?””Geen idee.” “Volgens mij seint hij nu wel, maar ik ben niet van plan om die waterstroom over te steken, ik kan niks zien!” “Nee, ik ook niet, hij komt ons maar mooi halen!” En ondertussen onweerde het maar door en hoewel je in Nederland dan zou maken dat je van het strand af komt, bleven we in dit geval onrustig op de gids wachten. Jurgen en ik waren gelukkig niet de langste van de groep… Uiteindelijk kwam de gids terug, met de mededeling dat hij geen schildpadden gezien had?!?! We liepen weer een stuk terug en de onweer werd steeds erger. Op Jurgens vraag of het nog wel veilig was antwoordde de gids heel cool dat het nu nog wel veilig was, maar als het dichterbij kwam gingen we terug naar het kamp. Huh, nog dichterbij? Het hangt al recht boven ons! Hoewel niemand het meer leuk vond en Sabrina zo bang was dat ze Jurgen geen moment los liet, hadden we weinig andere keus dan de gids volgen.
En toen, volkomen onverwacht, was daar een schildpad! Vergeten was het onweer, vergeten was de regen. Eerst moesten we op afstand blijven, zodat de schildpad een kuil kon graven en niet van ons zou schrikken. De schildpad, een leatherback, was zeker 80 cm lang en ging geconcentreerd een kuil graven met haar flippers. Daarna raakte ze in een soort trance en mochten we dichtbij komen. Op minder dan een meter afstand konden we zien hoe de schildpad op de kuil ging zitten en eieren ging leggen. Dat waren er best veel, ik schat wel 50 ongeveer. Toen ze daar mee klaar was gooide ze er weer zand overheen en ging ze dat aanstampen. Letterlijk! Nooit verwacht dat een schildpad zoveel kracht heeft, je voelde de grond gewoon bewegen! Nadat ze de nodige rondedansjes had gemaakt om het zand goed aan te stampen, ging ze weer terug naar zee. Het was echt ontzettend gaaf om te zien! Al met al hadden we bijna een uur bij de schildpad staan kijken en we gingen weer terug naar het basiskamp. Het onweerde en regende nog steeds, maar door de schildpad was dat ineens minder belangrijk. We waren nog geen 10 minuten terug in het kamp (een houten overkapping) en toen opeens keihard KLABAM KLABAM! Vlakbij ons sloeg de onweer snoeihard ergens in… Wat waren wij blij dat we van dat ellendige strand weg waren! Helaas nog een uur in de hobbelige bus terug naar het hotel in het vooruitzicht. Toen bleek pas ook hoeveel water er was gevallen. Het was inmiddels al laat op de avond en opeens stond er een motor midden op de weg. En de bestuurder? Die stond 50 meter verderop waar de weg zou moeten lopen… bijna tot zijn middel in het water! Gelukkig had onze bus een snorkel en stapvoets gingen we over de ondergelopen weg heen. Blijkbaar gebeurde dat vaker, want aan de zijkanten van de weg waren hoge palen neergezet, zodat we ook nu het onder water stond konden zien waar de weg liep.
Nat, moe, maar ook voldaan en een hele ervaring rijker kwamen we uiteindelijk bij het hotel. Een cocktailtje drinken op het strand hebben we deze keer maar overgeslagen!

Geheel bijgekomen van het turtle avontuur besloten we de volgende dag, de laatste dag in Samara om nog een stukje te gaan lopen. We zouden ‘even een stukje gaan wandelen’ dus hadden Jolanda en ik uiteraard weer onze slippers aan. Natuurlijk liep het weer helemaal uit de hand. Na een stukje lopen hoorden we weer gebrul. Brulapen! Ook al hebben we ze al eerder gezien, we zijn nu nog in Costa Rica, dus het zou mooi zijn als we daar ook mee kunnen afsluiten. We volgen het geluid, en ja hoor, in een boom vlak bij de weg zitten zo’n 20 brulapen! De apen hebben speelkwartier en rennen en springen door de boom, echt een superleuk gezicht! Bovendien zien we ze nu van veel dichterbij dan de andere keren.
’s Avonds hebben we ‘het laatste avondmaal’ zoals Davor het noemt. Het is de laatste avond dat we met de hele groep bij elkaar zijn. Morgenochtend gaan we terug naar San Jose, maar niet met de hele groep, want 1 stel blijft nog een paar dagen langer in Samara. Na een overheerlijk laatste avondmaal, waarbij zowaar alles goed gaat, wat eten en bediening betreft, besluiten we nog een paar cocktails te gaan drinken in de bar. Erg lekker en we hebben ontzettend veel lol wanneer we onze Zandvoortse vrienden Patrick en Jolanda wat uitleg geven over de voor hun onbekende (achterhoekse) begrippen Trekkertrek, dubbel lucht, en knutten…

Piep Piep Piep Piep…. Veel te vroeg gaat de wekker. Hoewel we het eerste deel van de reis altijd rond een uur of 6 vanzelf wakker werden, begonnen we er in Samara net van de jetlag af te komen en er aan te wennen dat we wat langer konden blijven liggen omdat we verder toch niks hoefden te doen. Maar vandaag moeten we er helaas wel weer vroeg uit, want we moeten weer terug naar San Jose. Morgen vliegen we weer terug naar Nederland. Helaas, helaas, aan alles komt een eind. Onderweg naar San Jose regelt Davor gelukkig nog een extra excursie voor ons: een boottocht op de dichtsbevolkte krokodillenrivier! Het stikt er inderdaad van de krokodillen en daarnaast zien we heel veel vogels. Een zeer leuke onderbreking van de lange rit naar San Jose!

Ik heb al zo veel verteld over onze reis. En dan heb ik het nog lang niet over alles gehad! Zo heb ik het niet gehad over de megasnelle glijbaan die zo hard ging dat je je zwembroek/bikini kwijt kunt raken. Ook niet over onze de adoptieschildpad Tico en bullet-ants (horrormieren van 2 a 3 cm groot die hun naam te danken hebben aan de pijn die ze met een beet veroorzaken: gedurende 24 uur een pijn alsof je door kogels beschoten wordt) . Ook het feit dat we nu cacao experts zijn dat we flink geoefend hebben met hoofdrekenen (je kunt overal zowel met US$ als Colones betalen) zijn niet aan bod gekomen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar de boodschap is inmiddels wel duidelijk: Costa Rica is een fantastisch land en wij hebben een superleuke vakantie gehad!


PURA VIDA! (het goede leven)