Toch naar Samoa!

Talofa allemaal,

Hierbij het verslag van… Samoa! Ja, ondanks alle onduidelijkheid zijn we toch uiteindelijk naar Samoa gegaan en we hebben in de week daar zoveel gedaan en meegemaakt dat dit ongetwijfeld een lang verslag gaat worden! We zijn inmiddels al weer een paar dagen in Nieuw Zeeland, maar aangezien het internet in Samoa nog zo ongeveer uitgevonden moet worden, duurde het wat langer voordat we dit bericht konden plaatsen.
Het was voor ons heel moeilijk om te beslissen of we wel of niet konden gaan en zo ja, waarheen. Over het resort dat we geboekt hadden op Lalomanu kwam eindelijk duidelijkheid: die is gesloten, net alles op Lalomanu. Ontzettend jammer, het strand van Lalomanu is een van de mooiste die je je voor kunt stellen en bovendien ligt het aan een schitterend koraalrif, maar helaas is al het zand weggespoeld (er is gewoon geen strand meer), en is alles verwoest door de Tsunami, om het nog maar niet te hebben over alle mensen die daar omgekomen zijn.

Even voor de basiskennis. Iedereen weet nu waarschijnlijk wel waar Samoa ligt. Een maand geleden had nog niemand van het landje gehoord, maar sinds ze op 7 september van rijrichting (van rechts naar links) zijn veranderd en nu door een tsunami getroffen zijn, heeft iedereen er wel van gehoord. West Samoa is onafhankelijk en bestaat uit 2 grote eilanden en een paar kleintjes. Upolu is het meest ontwikkelde eiland en in het noorden van dit eiland ligt de hoofdstad Apia. Lalomanu ligt aan de zuidkant van dit eiland. Het andere grote eiland heet Savai en dat is veel minder bevolkt, minder ontwikkeld en nog heel ongerept.
Pas een dag voordat we zouden vertrekken hebben we besloten om toch naar Samoa af te reizen, maar dan niet naar Lalomanu, maar naar Savai, omdat daar nog wel mooie stranden overgebleven zijn en het nu mooier is dan Upolu. Savai is niet erg getroffen door de tsunami en bovendien liggen de meeste stranden en dus ook resorts aan de noordkant van het eiland en de tsunami is aan de zuidkant geweest. In het vliegtuig zaten we naast een Samoaan die in Nieuw Zeeland woont en zijn familie ging bezoeken en hulpverleningswerk ging doen in het tsunamigebied. Hij verzekerde ons dat Savai een goede keus was en vertelde veel over het eiland. Vanuit de lucht konden we het al zien liggen, inclusief de blauwe zee en de witte stranden met palmbomen!

We zijn 1 dag in Nieuw Zeeland geweest, maar waren blij dat we weer weg konden, wat was het daar koud! In Samoa is het echter altijd warm, rond de 27 graden. Na een behoorlijke reis (4 uur vliegen naar Apia, met de taxi naar de ferry, bijna een uur met een stokoude ferry naar Savai en dan nog een uur met de taxi naar het resort), waardoor we al wel direct zagen dat Savai echt een schitterend eiland is, waren we er eindelijk. Na een beetje vreemde ontvangst, waarbij heel wat heen en weer gerateld werd in het Samoaans en het ons een beetje onduidelijk was of we nu wel of niet verwacht werden, konden we uiteindelijk toch in een beachfale aan het strand.
Een fale is een typisch Samoaanse ‘bouwstijl’. Een fale bestaat uit een vloer en daarop staan palen en op die palen rust het dak. Een fale is vaak in vrolijke kleuren geschilderd en heeft geen muren, maar heeft vaak wel matjes van palmbladeren die je als een soort ingewikkeld vouwgordijn kunt laten zakken voor de privacy.
Lekkere binnenkomer op het resort: We hadden na de lange reis behoorlijk dorst bestelden aan de bar 2 cola. “Large or small” vroeg het meisje achter de bar. Doe maar Large. “2 large?” vroeg het meisje met een beetje vreemde vragende blik. Ja,ja, 2 large coke. Ok, vooruit dan maar. Bleek dat een small een flesje is van 0,33 liter en een large een fles van 1 liter! Oeps, toch maar samen een large gedeeld!

De Samoanen zijn best arm en heel religieus. Een groot deel van wat ze verdienen geven ze aan de kerk. Hoe meer je aan de kerk geeft, hoe meer aanzien je hebt. Hierdoor staat er in elk dorpje een megagrote schitterende stenen kerk, maar wonen de meeste mensen in fales. Verder heeft elk dorpje een school, want dat wordt ook door de kerk geregeld en er staan ook veel grote fales voor gemeenschappelijk gebruik. Er loopt 1 verharde weg rondom het eiland, dus zelfs wij zouden niet kunnen verdwalen. Maar we hebben geen auto, dus moeten we per taxi. De wegen zijn heel rustig, er is bijna geen verkeer behalve taxi’s en lokale bussen. Die bussen zijn wel een beetje ehh interessant, maar daarover later meer.
Samoanen zijn heel vriendelijk maar ze leggen nix uit. Je moet als toerist echt alles zelf uitzoeken. Ook op het resort. Geen uitleg over regels, eten, douches enz. Maar goed, gelukkig hadden we in de fales naast ons leuke mensen waardoor we gelukkig al vrij snel een beetje bijgepraat werden. Samoaans is de officiële taal en de 2e taal is engels, maar Savai is daarin nog niet echt ontwikkeld en veel verder dan wat standaardwoorden komen de meesten niet. Ook op het resort was de taal nogal eens een probleem tussen het personeel en de gasten. Bovendien hebben samoanen de neiging om, als ze iets niet helemaal begrijpen gewoon maar wat ja te knikken zodat het net lijkt of ze het wel begrijpen. Het resort had nogal wat personeel, ongeveer net zoveel als dat er gasten waren, maar de helft van de tijd doen ze niks. Niet omdat ze lui zijn, maar omdat er verder gewoon niet zoveel te doen is voor ze en ook omdat dat gewoon hun manier van werken is. Er waren een paar jongens die de moesten zorgen dat alle bladeren die van de bomen vielen opgeruimd werden en een aantal mensen, voornamelijk meiden, voor de bediening. Verder natuurlijk ook nog twee koks waarvan de ene ook de nachtwachter was en een aantal mensen waarvan het soms niet helemaal duidelijk is wat hun taak is. De meiden zijn allemaal heel verlegen en zeggen meestal niet veel meer dan het nodige, maar de jongens, vooral Amos en de kleine bladerprikker (we vergeten zijn naam steeds), proberen wel veel met de gasten te praten. Soms te veel, en dan begint iemand in het Samoaans naar diegene te roepen en hoewel we het niet verstaan is de bedoeling ook voor ons meestal wel duidelijk! Helaas spreken ook de jongens van het resort slecht Engels en doordat ze daar toch wel onzeker over zijn gaan ze heel zacht en binnensmonds praten, waardoor het voor ons meestal gokken is wat ze zeggen. En omdat we ze niet nog onzekerder willen maken door na elke 2 woorden “wat zeg je?” te vragen, knikken wij ook braaf ja als dat verwacht wordt, dus meestal heeft niemand een idee waar het over gaat! Als je ze iets vraagt is het altijd maar afwachten of het klopt, want ze antwoorden meestal graag wat je wil horen.

Het is allemaal kleinschalig en doordat veel mensen hun reis gecancelled hebben door de tsunami, is het heel rustig op het eiland met toeristen. Er is een Nieuw Zeelands echtpaar, een Nieuw Zeelands gezin met opa en oma, papa en mama, oom en 3 kinderen en een Australisch stel, Victoria en Dean, en dan nog een gezin die vlak nadat wij kwamen weggingen. Het waren gelukkig allemaal hele leuke mensen en omdat iedereen toch wel een dag of 4 bleef en er vrijwel geen verloop in zat in de dagen dat wij er waren, waren we eigenlijk een grote familie. Dat kwam ook doordat we eigenlijk allemaal tegelijk aten. We aten eigenlijk gewoon ‘wat de pot schaft’ en gelukkig was het altijd lekker.

Savai is echt een bountyeiland. Schitterende witte stranden, lichtblauw water, een koraalrif op een paar meter van de kant en natuurlijk overal palmbomen. Maar ook het binnenland is echt geweldig. Tropisch regenwoud, vulkanen, lavavelden en watervallen. Hoewel we eigenlijk voor een lekkere relaxvakantie kwamen, zijn we er ook wel redelijk veel op uit getrokken.
Met het NZ echtpaar zijn we naar lavagrotten geweest. Ook hebben we met grote schildpadden gezwommen, heel erg leuk, al moet ik zeggen dat ik wel een beetje bang was dat ze in m’n vingers gingen bijten. Met het Australische stel zijn we een dag naar watervallen geweest, dat was echt heel leuk. We hadden al vaak de bontgekleurde, stampvolle, stinkende bussen van verre aan horen komen, door de harde muziek die er uit komt, en vonden het toch wel een uitdaging om die een keer te proberen. Bussen hebben geen tijdschema en rijden wanneer het de chauffeur uit komt. De bussen rijden met name ’s ochtends vroeg en laat in de middag om locals van en naar de Ferry Warf te brengen. Overdag ging er slechts 1 bus, ergens tussen 11 en half 12 werd ons verteld. Wij moesten ook naar de Warf en moesten dan waarschijnlijk vanaf daar een taxi nemen om bij de watervallen aan de andere kant van het eiland te komen. Volgens de mensen van het resort konden we terug met een busje van het resort mee terugrijden vanaf de Warf. Maar goed, language trouble, dus kon ook maar zo zijn dat dat niet zo was. Wij wilden natuurlijk niet de bus missen, omdat er daarna geen een meer ging, dus wij stonden met z’n 4-en om kwart voor 11 al startklaar op de bus te wachten. Er is geen bushalte, je moet gewoon naar de chauffeur zwaaien en dan stopt hij. Natuurlijk kwam de bus pas om 12 uur, maar dat was niet zo erg, want we konden goed met Victoria en Dean opschieten, dus het was wel gezellig. De bus zat al vol, maar voor Palagi (blanke mensen) werd ruimte gemaakt. Verderop stapten echter nog veel schoolkinderen in en ging iedereen bij elkaar op schoot zitten. Er zit een heel systeem achter wie wel en niet mag zitten en op welke plek. Blanken en oudere mensen mogen in elk geval zitten, maar verder konden we het niet meer volgen. Victoria en ik zaten redelijk goed, maar de jongens werden helemaal ingebouwd door andere mensen. Om uit de bus te stappen moet je aan een soort kabel trekken en de bus stopt dan direct, eigenlijk wel handig. Als je de bus uit loopt gooi je wat geld naar de chauffeur en hoe de chauffeur het doet weet ik niet, maar op een of andere manier onthoud hij van iedereen waar hij of zij instapt, want sommige mensen kregen ook nog wisselgeld terug. De bussen lijken trouwens absoluut niet op Nederlandse bussen. Ze zijn van hout (!) en zijn aan de buitenkant met allerlei vrolijke kleuren beschilderd. Na een uur op een houten bankje gehobbeld te hebben waren we er eindelijk en konden we een wat comfortabelere taxi zoeken. Toen bleek ook dat we toch niet met de bus van het resort terug konden, maar we konden een goedkope taxi voor de hele middag regelen. Savai is nog heel puur en heeft heel veel te bieden, maar het is meestal ook bij de meer toeristische bezienswaardigheden nogal vaag en vaak is het wat improviseren. Je moet vaak een paar Tala aan de dorpsbewoners als toegangsprijs betalen. Soms zijn ze wel in de buurt, soms duurt het wat langer voordat er iemand komt. En ook als je betaalt hebt kun je doorlopen en doen wat je wilt en verder zelf uitzoeken. De waterval was echt geweldig! We waren de enige bezoekers op dat moment en we liepen langs het riviertje omhoog. De zijwanden waren ongeveer 20 meter hoog en helemaal begroeid met allerlei planten, de wanden waren allemaal heel fel groen. Na wat kleinere watervallen kwamen we bij de laatste grote waterval. Ook nu weer rondom schitterende felgroene wanden en onder de waterval was er een vrij grote pool om in de zwemmen. Voor Samoaanse begrippen met erg koud water, maar wij vonden het nog wel meevallen. Echt super om daar in te zwemmen en we konden onder de waterval zwemmen en lopen, echt heel mooi. Het was de laatst dag van de Victoria en Dean, dus ’s avonds tijd voor een klein feestje met cocktails. We hebben erg gelachen in elk geval!

Wat minder leuk was, was dat we een paar dagen ervoor ’s ochtends naar lavagrotten geweest waren en net op het resort onze lunch hadden gegeten, toen er een tsunami alarm kwam. Er waren weer zware zeebevingen geweest, deze keer bij Vanuatu, ten noorden van Samoa. En aangezien het resort letterlijk op het strand aan de noordkant van het eiland ligt, liepen wij gevaar. We moesten snel wat hoognodige dingen pakken en de berg die gelukkig dichtbij was, oplopen. Samen met de Nieuw Zeelanders zijn we snel de berg opgelopen. Er kwamen steeds auto’s en dergelijke naar boven rijden om spullen naar boven te brengen. Behoorlijk hectisch allemaal, iedereen is Samoa is heel erg bang voor een tsunami. De verwoestende tsunami van pas geleden was de eerste ooit op Samoa en niemand had er ooit rekening mee gehouden dat het zoveel kon verwoesten. Uiteindelijk kwamen we bij een soort geïmproviseerd kamp waar wat locals zich hadden verzameld. Omdat we daar midden in het regenwoud zaten werden we in 10 minuten helemaal lekgestoken en kwamen we er achter dat we allerlei andere dingen mee hadden moeten nemen. Na een tijdje kwam er iemand van ons resort en die vertelde dat we misschien wel de hele nacht op de berg moesten blijven. Na wat overleg werd besloten dat we beter naar een school verderop gebracht konden worden, om daar de nacht door te brengen. De Australiers waren inmiddels ook gevonden en naar boven gebracht. Met z’n allen werden we in de achterbak van een pick-up gepropt en pas toen we naar beneden reden hadden we in de gaten hoe ver we ophoog waren gelopen. De australiers waren dan ook vol ontzag dat we zo ver omhoog hadden gelopen in die enorme hitte. We moesten dus eerst weer naar beneden naar de hoofdweg, en een stukje verderop weer omhoog. Uiteindelijk kwamen we bij de school terecht. De mensen waren allemaal superaardig en er kwamen normaal gesproken denk ik geen toeristen en palagi in het dorp, want vooral de kinderen vonden ons heel erg interessant. Gelukkig werd het tsunami alarm toen gecancelled en na een paar uur konden we weer teruggebracht worden naar het resort. Het was wel spannend maar het gaf ook wel een familieband en het was ook wel heel erg gezellig. We hebben er van gemaakt dat het eigenlijk een soort gratis excursie is geworden met een mooie “rainforest hike” en daarna een “visit into a village” De mensen van het resort en ook de dorpbewoners zorgden eerst voor ons en daarna pas voor zichzelf en ik moet zeggen dat het erg gezellig was met z’n allen achterin de pickup. Bovendien was het echt heel mooi in het regenwoud, echt ontzettend dicht begroeid en felgroen en waren we anders niet zo snel in een bergdorpje gekomen.

Wij gingen net een dag later weg dan de anderen, maar daardoor maakten wij nog wel de fiafia, een soort feest avond met barbecue, zang en dans. Erg leuk, ook onze grote vrienden Amos en de bladerprikker en wat andere mensen van het resort dansten mee. Vooral de bladerprikker is overdag altijd heel rustig, maar ging echt helemaal los in het dansen. De dames dansen heel rustig en beheerst en veel sierlijke armbewegingen en de mannen dansen wilden met allemaal oerwoudgeluiden en bewegingen, erg leuk. Helaas waren er inmiddels weinig nieuwe mensen bij gekomen, dus we waren maar met een paar mensen. Natuurlijk moesten de gasten op een gegeven moment ook meedansen, erg leuk.’s Nachts was het de nacht van de groene dansende wormen. Beetje vreemd verhaal: 1 keer per jaar, 7 dagen na volle maan, in het donker en bij laagtij, komen alle groene wormen naar het strand. Op het strand breken ze in 2en. De wormen, felgroen van kleur en ze lijken op spagetti, schijnen een soort delicatesse te zijn voor de locals. Helaas was het laagtij erg laat die nacht en werd het al weer licht, daarom hadden ze geen goede vangst. Wij moesten die volgende dag helaas echt weg. Op maandagochtend vlogen we weg, maar het kwam toevallig precies zo uit dat zondag en maandag feestdagen zijn in Samoa vanwege witte zondag en witte maandag. Alle samoanen gaan dan naar de kerk en feestvieren met familie. Het leek ons daarom veiliger om op zaterdag al naar Apia te gaan. Het was vanwege witte zondag ook heel erg druk op de ferry, die ook geen schema heeft en gewoon vaart wanneer het uitkomt. Op de ferry raakten we met een rugbyspeler aan de praat die volgens zijn zeggen in Ierland had gespeeld, maar wij vermoeden dat dat niet klopt. Samoanen weten sowieso niks van topografie, Australie en Nieuw Zeeland kennen ze meestal wel, omdat ze daar vaak wel wat familie hebben, maar daar blijft het ook bij. Nederland weten ze meestal echt niet waar dat ligt en na een paar mislukte pogingen om het uit te leggen, hielden we het daarna meestal maar op Europa, maar ook dat is meestal al moeilijk. Maar goed, de rugbyspeler was een van de weinigen die redelijk engels kon, dus het was wel leuk om met hem te praten en zo kwamen we toch nog weer meer feiten over Samoa te weten en Marina bleek met behulp van de Lonely Planet een enorm talent te hebben voor de samoaanse taal (Talofa betekent overigens Hallo). Volgens de rugbyspeler kon ze wel in Samoa geboren zijn. Misschien een verborgen talenknobbel? Wij denken toch van niet, omdat je de letters op dezelfde manier uitspreekt als in het Nederlands en je gewoon letterlijk alle letters van een woord apart moet uitspreken. Maar goed, Marina heeft duidelijk indruk gemaakt op de jongen, maar het is volgens de samoaanse religie verboden voor een man om een jongere vrouw te hebben, dus daar bleef het dan ook bij.

De laatste anderhalve dag zijn we in Apia geweest, maar helaas was bijna alles gesloten vanwege Witte zondag. Wel hebben we nog weer een middag lekker gesnorkeld bij een geweldig mooi koraalrif en verder lekker gerelaxt en genoten van het mooie weer. Echt heel toevallig: we gingen ’s avonds wat te eten halen, en toen kwamen we de Nieuw Zeelandse familie weer tegen, die we kenden van het resort in Savai, heel grappig! Helaas hadden we een vluchtwijziging, waardoor we geen rechtstreekse vlucht meer hadden, maar via Brisbane (Australie) naar Auckland terugvlogen. Deze belachelijke route (vergelijk het maar met als je van Spanje naar Nederland vliegt, via Moskou) kostte ons helaas een dag, maar we zijn dus inmiddels weer in Nieuw Zeeland en hebben gisteren onze Hippie camper opgehaald. Echt een klein schattig vrolijk ding, hij is helemaal bestickerd met paarse bloemen. We zijn tot nu toe heel blij met Hippie, want het is momenteel behoorlijk slecht weer in NZ en de voorspellingen zijn ook niet al te best, moet er niet aan denken om nu in een tentje te zitten!

Tot slot willen we jullie heel erg bedanken voor al jullie reacties tot nu toe! Altijd leuk om wat van het thuisfront te horen en te merken dat onze verhalen gewaardeerd worden. Helaas hebben we meestal niet de mogelijkheid om iedereen ook weer iets terug te sturen, maar dat wil niet zeggen dat jullie berichtjes niet gewaardeerd worden, integendeel zelfs, we vinden het heel leuk!