Back in Oz... Again!

Jullie begonnen je vast al zorgen te maken of we inmiddels van een waterval afgevallen waren (zoals helaas met de zoomlens van de camera gebeurd is ), door de regen weggespoeld waren, of op een andere manier vermist waren geraakt, maar nee, we zijn nog springlevend!

Maar de tijd gaat zoals altijd weer veel te snel, en we zijn inmiddels dus al weer bezig met het laatste deel van onze reis: Australie! Hippie heeft zich ook de laatste dagen goed gedragen en we vonden het jammer om hem weer in te leveren. Nu moeten we het weer doen met een tentje. Na een korte vlucht vanaf Christchurch kwamen we ’s avonds in Sydney aan. Voor de zoveelste keer moesten we onze tent en schoenen uitpakken om door quarantaine dienst te laten onderzoeken op planten en zand sporen. We hadden dat hele gedoe ook al een paar keer eerder gehad en uit ervaring wisten we dat we onze zo zorgvuldig ingepakte tent als een grote puinhoop weer terug zouden krijgen en dan niet meer in de koffer zou passen, maar goed, ook al hadden we hem in Nieuw Zeeland helemaal niet gebruikt, ook deze keer ontkwamen we er weer niet aan. Omdat we pas de volgende dag de auto op konden halen hebben we lekker nog 1 nacht kunnen genieten van de luxe van een hotel. We hadden een kleine auto geboekt met kampeerspullen, maar omdat we enorm veel kampeerspullen meekregen, en die niet in de door ons geboekt auto, kregen we een enorm grote auto mee, heel erg aardig. Nu past alles er makkelijk in en hij rijdt erg goed, toch wel fijn met die enorme afstanden die we hier weer moeten rijden.

Ongeveer 5 jaar geleden hebben we ook al langs de oostkust gereisd (ook met een tentje, maar toen met een eigen auto. Toen we aan het eind van de reis onze auto verkocht hadden, hadden we nog bijna een week de tijd om Sydney om omgeving te verkennen. Deze keer wilden we nog wel even naar het Operahouse en de Harbour Bridge, maar daarna uit Sydney weg. Vorige keer was het rijden in Sydney een regelrechte nachtmerrie, met heel druk verkeer, veel toeterende auto’s, ontzettend veel wegen en vage borden, tolwegen en een auto die toen midden op een drukke snelweg kapot ging, dus we zagen er behoorlijk tegenop om de city weer in te moeten. Maar deze keer viel het heel erg mee en midden notime hadden we de auto letterlijk onder de Harbour Bridge geparkeerd. Helaas was het nogal bewolkt, dat was jammer, want 5 jaar geleden was het ook al steeds bewolkt. Het was heel erg leuk om sommige straatnamen en gebouwen weer te herkennen.
In principe was het de bedoeling om vanaf Sydney naar Cairns te rijden, maar plannen zijn er om gewijzigd te worden, en we bedachten dat het wel leuk zou zijn om een kleine omweg te maken. Nou ja, op de kaart is het een kleine omweg, maar in werkelijkheid gaat het om 2500 km! We zijn eerst via het binnenland en Canberra naar Warrnambool (in de buurt van Melbourne) gegaan en hebben vanaf daar de Great Ocean Road gereden, een van de mooiste kustroutes ter wereld, met hele steile wanden. Via de kust zijn we vervolgens weer richting Sydney gegaan. We hebben in Eden zijn we met een toer meegegaan om walvissen te spotten, die daar dicht langs de kust zwemmen tijdens hun migratie naar Antartica. Omdat het redelijk hard waaide waren we al gewaarschuwd dat de zee “a bit bumpy” zou zijn, maar het leek wel alsof we op een rodeostier in een achtbaan zaten! Gelukkig werden we niet zeeziek en duurde het niet lang voordat we de eerste walvissen al vonden. Het was echt geweldig, de 3 walvissen hielden speelkwartier en ze gaven een complete show van ruim 20 minuten waarbij ze allemaal uit het water sprongen, rondjes draaiden, met hun staart zwaaiden enz, en dat op ongeveer 40 meter van de boot. Soms bleven ze een tijdje onder water en dachten we dat we ze kwijt waren, maar kwamen we plotseling toch weer uit het water springen. Later zagen we nog mee walvissen, maar die raakten we al snel weer kwijt. We hadden geluk, want zo actief als die dag waren ze niet vaak en ook de crew was helemaal enthousiast.

Inmiddels hebben we er al weer heel wat kilometers en rijden we elke dag wel een paar honderd kilometer. Gelukkig kun je hier wel redelijk vlot doorrijden, behalve in de steden. In Nieuw Zeeland waren de afstanden niet zo groot, maar door alle bergen zijn de wegen heel bochtig en kost het alsnog veel tijd om ergens te komen. Hier schiet het rijden over het algemeen altijd wel lekker op en zo hebben we ook nog tijd om wat te zien en te doen, al is de tijd altijd te kort om alles te zien. We hebben leuke uitstapjes gemaakt naar een koala ziekenhuis, het witste strand ter wereld, een enorme “wandelende” zandduin, eindelijk een werkende blowhole (een gat aan de kust waar zeewater bij hoog tijd in wordt geperst en daardoor met enorme kracht omhoog spuit), hippiestadje Nimbin, en nog veel meer.
Verder maken we ook onderweg en op de campings genoeg mee. We hadden net een nieuwe voorraad drank gekocht en in de campingkoelkast gelegd. De volgende ochtend nog even de drank in de diepvries gedaan, zodat het in elk geval flink koud was. En toen weggereden. Na 150 km kwamen we er achter dat de drank nog steeds in de vriezer lag…. Hoop dat ze de schoonmakers ze er uit hebben gehaald voordat ze ontploft zijn!
Maar de financiële domper was snel vergeten toen we een nog groter kapitaal gratis kregen in een supermarkt, omdat een product verkeerd gescand was en “that’s the policy” daarom kregen we het gewoon gratis. Een laat het nou net om een hele grote Maglite gaan…. Ach, het mag ook wel eens meezitten!
Hoewel de campkitchens hier niet zo goed zijn als in Nieuw Zeeland is het toch altijd leuk om met medekampeerders aan de praat te raken. Velen vallen onder de groep Grey Nomads, de grijze nomaden, en dit zijn de Australiërs van een jaar of 50, 60, 70, 80 die met hun 4WD en enorme caravans Australië rondtrekken, vaak voor langere tijd. Maar we komen ook regelmatig landgenoten tegen. Gisteren waren we op een camping en werden we door de receptie gewaarschuwd: ga niet op die plek staan, want daar staat een gekke Nederlander die nooit stopt met praten. Het was nou eenmaal de beste plek, dus natuurlijk gingen wij ons tentje daar wel opzetten en wij waren wel benieuwd wat voor persoontje dat dan was. Maar het viel hartstikke mee, volgens ons zat het probleem er vooral in dat Australiërs iemand uit beleefdheid niet zo snel een eind aan een gesprek maken, en ja, dan blijft hij wel doorpraten.

In het zuiden hadden we nog redelijk wat wolken, maar inmiddels zijn de lange broeken toch echt wel weer opgeborgen en is het echt warm. Halverwege tussen Sydney en Brisbane viel ineens zo veel regen dat er hele grote overstromingen waren en het was zelfs even uitgeroepen tot rampgebied, en dat was net de dag voordat wij daar heen zouden gaan. Hoewel de campinggrond nog heel nat was hebben we geluk gehad en hebben we niet echt noemenswaardige regen gehad.

Inmiddels zijn we al een aardig stuk naar het noorden opgeschoven en gaan we nu 2 dagen naar klein, maar volgens de plaatjes schitterend eiland, autovrij, vol met witte stranden, omringd door blauwe zee en koraal.